de zeven magere en zeven vette jaren.
Voor aanvang van de Kintsugi workshops stel ik me altijd voor met mijn voornaam, Tamara, zonder achternaam. Met een hand erbij natuurlijk, en af en toe als het goed voelt, leg ik mijn linkerhand boven op onze handen. Vraag me niet waarom, maar dan lees ik iets in jouw ogen wat me raakt, alsof we elkaar al kennen en dan schudden we met drie handen.
Vaak onthouden deelnemers in eerste instantie mijn naam niet, maar ik herhaal die altijd nog een keer bij de introductie van de workshop, en dan weten de meesten wel wie ik ben, wat ik doe, en hoe ik met de Kintsugi workshops ben begonnen.
En toch is dat natuurlijk niet het hele plaatje, want het is bij mij niet "what you see is what you get". Ik weet zeker dat de meesten, ook jij en ik, een laagje, een schild of misschien wel een hele kasteelmuur om ons heen hebben gebouwd. Puur om ons niet meer te laten raken, verdrietig te voelen, ons sterk te houden en om angst voor wat dan ook te verbergen. Maar de belangrijkste reden is om onze ware persoonlijkheid, gevormd en misvormd door het leven, niet te laten zien aan de buitenwereld. Stel je eens voor dat dit je gebruiksaanwijzing zou zijn, voor jezelf maar ook voor de ander, dan zou het veel makkelijker zijn om je te verbinden, we zouden elkaar begrijpen. Het scheelt aannames, discussies en ook verdeeldheid. Het is dan duidelijk waar ons karakter en gedrag, onze sociale kwaliteiten en emotionele intelligentie vandaan komen.
Een bekend spreekwoord is de "zeven magere en zeven vette jaren", een uitleg van de droom die een farao ooit heeft gehad. Ik ben op een leeftijd dat ik al verschillende cycli van zeven jaren heb doorlopen. De laatste twee, dus veertien jaren, kunnen langs de meetlat van mager en vet gelegd worden.
Achterom kijkend waren de eerste zeven jaren vooral de magere jaren, leven met mijn belemmerende patronen zoals onzekerheid, faalangst, minderwaardigheidscomplex. In die periode startte ik met mijn eigen taartenbedrijf, gingen mijn kinderen uit huis en eindigde mijn huwelijk.
De volgende zeven jaren zijn duidelijk de vette jaren geweest. Door mijn kasteelmuur af te breken met een moker, zeker geen juweliershamer die ik bij de Kintsugi workshop gebruik, en met behulp van een grote sloopkogel, brokkelde deze muur beetje bij beetje af, omdat ik er zelf last van kreeg.
Het gaf lucht en ruimte, ik durfde weer te vertrouwen op mezelf en op anderen, ik ontving ook vertrouwen, voor dat wat ik zei en deed. Ik vertrok naar een plek dichter bij mijn kinderen, en niet te ver van mijn bejaarde vader. Genoot van het alleen zijn, met mezelf, met de natuur, maar waardeerde ook weer grote groepen van mensen, omdat ik wist dat ik terug kon kruipen in mijn bubbel. In die jaren is mijn bedrijf veranderd van inhoud en doelgroep maar niet zonder mijn passie, nog elke keer zie ik weer mogelijkheden om nieuwe ideeën en energie in mijn werkzaamheden te stoppen.
Voor mijn eigen rouw en verlies heb ik bij Martha gelopen of eigenlijk gelegen, want zij is massagetherapeut. In haar praktijk (Integrale Massage Praktijk) heb ik mezelf beter leren kennen, dat hoofd en lichaam niet los van elkaar bestaan, en dat ik beter moest luisteren naar mijn onderbuikgevoel. Verder heb ik het geluk Ronaldy, een Sjamanistische Werker, te kennen die mij in contact brengt met de elementen uit de natuur, want we zijn als mens toch wel ver verwijderd van deze natuurkennis. Waar de boeren vroeger hun vee en gewassen lieten groeien door naar de seizoenen te kijken en te luisteren, gebeurt dat nu door computers, maar oké, dat is een ander onderwerp. Ik begrijp door bijvoorbeeld naar de bomen te kijken in de verschillende jaargetijden, dat wij als mens ook ons 'blad' moeten loslaten, en dat we na een inspannend leven tot rust moeten komen, net zoals een boom in de winter.
Naast nog andere cursussen is die van Human Design voor mij wel heel inzichtelijk geworden, wat betreft mijn zelfkennis. Dit nog jonge systeem dat is ontstaan uit verschillende esoterische en reguliere wetenschappen, stelt dat iedereen uniek is en dat iedereen zijn of haar eigen specifieke manier van leven en functioneren heeft. De belangrijkste eye-opener voor mij is wel dat ik in staat ben om anderen te begeleiden en te adviseren, maar... dat ik dit het beste één op één kan doen. Hierdoor bescherm ik mijn eigen energie en uithoudingsvermogen. Jarenlang heb ik geprobeerd net zo hard en lang te werken als mijn omgeving, met als gevolg dat ik vooral de laatste jaren doodop was. Dus, met de kennis van nu, verdeel ik de Kintsugi workshops beter over de week, maar worden de retreats anders van invulling of besluit ik zelfs dat dit geen dienstverlening meer van mij is. Ook dat is onderdeel van de zeven vette jaren, dat ik afscheid kan nemen van mensen en gelegenheden, zonder dat het pijn doet, omdat ik weet dat er weer nieuwe contacten en deuren open gaan.
En hier houdt dit spreekwoord voor mij op, want zoals Johan Cruijff eens zei: "Je gaat het (pas) zien als je het doorhebt". Dus leef ik nu verder op een manier die bij me past, misschien niet van deze maatschappij, maar "who cares?" Ik heb een heel groot deel van mijn leven precies gedaan wat sociaal verantwoord was, achteraf voelde dat niet goed, en het klopte ook niet. Vandaar dat ik me nu voorstel met Tamara, zonder achternaam, want dat is wie ik ben.
En jij, waar zit jij, in de zeven magere of zeven vette jaren? - Tamara xxx