Bijkomstige schoonheid
Eind 2016 zag ik in de bioscoop de film ‘Collateral Beauty’, een surrealistische film over rouw, waarin Will Smith de hoofdrol speelt van een zakenman die zijn zesjarige dochter heeft verloren aan een zeldzame vorm van kanker. Het was 2 maanden na het overlijden van mijn moeder en de trailer trok mij aan.
Will Smith of Howard, de vader die diep in het rouwproces is gebleven, schreef in de film brieven aan drie thema’s, drie abstracties; Liefde, Tijd en Dood. Dit zijn de thema’s die mensen verbinden. Iedereen verlangt naar Liefde, iedereen wenst dat we meer tijd hebben en iedereen vreest de dood.
Ik kan me het voorstellen dat je midden in je rouw om je kindje deze thema’s brieven stuurt. Dat je je hart lucht, vol met vragen en verwijten zit, en je afvraagt waarom Dood jou niet heeft weggenomen uit dit leven, maar juist een leven dat net is begonnen. Of waarom Tijd niet beter z’n best doet om de pijn te verzachten, het was ‘al’ twee jaar geleden en nog voelde het rauw en sneed het door het hart. De laatste brief ging naar Liefde, waar was zij? Waarom werd het allerliefste wat hij ooit bezat van hem weggenomen? Hoe kon hij ooit nog liefde voelen? Het was kil in hem, alsof een gat geslagen was in zijn ziel. Dus Dood, Liefde en Tijd gingen zich verantwoorden bij de rouwende vader.
De film zelf werd bekritiseerd en was kwalitatief geen hoogstandje, hoewel er bekende acteurs in spelen zal het voor veel kijkers te surrealistisch zijn. Onderwerpen als rouw zijn natuurlijk minder ‘feelgood’ dan de bekende films van Will Smith. Hoewel ik toen tijdens het bekijken van de film wel het gevoel herkende van wanhoop, onbegrip en diep verdriet. En dan ging het bij mij nog om mijn moeder van 74 jaar.
De titel ‘Collateral Beauty’ staat voor een bijkomstige schoonheid. Het inzicht dat uit rouw en verdriet ook iets moois kan ontstaan. Pas veel later na het verlies is het mogelijk om te zien dat er een levensdoel is ontstaan, dat iemands overlijden anderen weer heeft voortgeholpen, of dat de levenservaring is gebruikt om iemand tot hulp te zijn in zijn of haar verlies of rouwproces.
De Kintsugi workshop is voor mij de ‘collateral beauty’, voortgekomen uit een trieste levenservaring en ontwikkeld na het overlijden van mijn moeder.
Wat ik meenam uit deze film was het brieven schrijven. Door je gevoel te verwoorden, je verdriet te vertalen in mooie zinnen, de tekst in dichtvorm te schrijven of gewoon in een simpel rijtje door opsomming van je gedachten, het helpt je om rouw en verdriet jouw creatieve aandacht te geven.
Tijdens de retreats en het traject hebben we een activiteit waarbij je jezelf een brief schrijft, en dan mogen Liefde, Tijd en Dood zich bij jou komen verantwoorden.
