Onlangs kreeg ik op Facebook een herinnering van 7 jaar geleden. “We hopen dat je het leuk vindt?” Het bracht me weer terug in juni 2016, ik ben toen voor een maand naar Zuid-Italië geweest om daar de Italiaanse taal te leren. Vier weken op school met internationale studenten. Op dat moment was bruidstaarten mijn core business en wilde ik me toeleggen op bruiloften in het buitenland, waaronder Italië.
Heel spontaan boekte ik bij een taleninstituut deze reis, het omvatte vier weken Italiaans onderwijs, overnachten in een appartement midden in de oude binnenstad en ik zou me laten onderdompelen in het leven van Salerno, een stad aan de zee onder Napels.
Ik ging alleen. Ik was 50 jaar en tijdens mijn bijna 30 jarige huwelijk nog nooit alleen weggeweest.
De eerste dag miste ik het delen van alle nieuwe indrukken; de zee, de boulevard, het eten, enz. Maar er kwam al snel een ander gevoel boven, dat was het gevoel van thuiskomen. Alsof ik hier al eerder was geweest, de warmte, niet alleen van de zon maar ook van de mensen. De geluiden, de drukte, de gewoontes, maar ook de verschillen, het voelde allemaal als een warm bad.
Vier weken lang leerde ik de taal, leefde ik als een Italiaanse, dronk elke morgen mijn cappuccino staand aan de bar, ontmoette nieuwe mensen, communiceerde en discussieerde met handen en voeten, werd verliefd op de Amalfikust. Het veranderde mijn leven totaal en ik voelde een klein vlammetje ontwaken in mijn hart.
Een maand van huis gaf me ook de tijd en ruimte, ondanks de taallessen en het huiswerk, om na te denken over mijn leven, mijn doelen en de stappen die daarvoor genomen moesten worden, maar ook over de verdrietige gevolgen daarvan. Ik weet nog dat ik in het vliegtuig zat terug naar Amsterdam, dat iets in mij zich verhardde, ik was zekerder van mezelf geworden, voelde dat ikzelf diegene was om mijn toekomst te veranderen, mijn leven te gaan vormen zoals ik dat wilde.
Het zou mij nog veel kosten, letterlijk en figuurlijk, maar achteraf heb ik er geen spijt van. Want zeven jaar later is mijn leven zo anders, ik leef en werk op mijn eigen manier, ben onafhankelijk en maak mijn eigen keuzes.
Ik raad het iedereen aan, want ik weet dat er, vooral van mijn generatie, nog veel vrouwen, maar ook mannen, in een comfortzone zitten, waarin ze niet tot zelfontplooiing komen. Het is de uitdaging om je eigen leven te leiden en doen wat je gelukkig maakt. Je hart klopt gewoon harder als jij je passie leeft. - Tamara xxx
